Dit gekleurde kijkje in de recente geschiedenis van de Britse monarchie en de onderlinge wrijving in de koninklijke familie deed in 2022 veel stof opwaaien. Volledig waar of niet, The Crown is verplicht kijkvoer voor anglofielen!
Het moet mij even van het hart; prins Charles wordt in dit seizoen door een veel te knappe en charismatische acteur neergezet. Dominic West (The Wire) slaagt er uitstekend in om de goede en minder goede kanten van Charles weer te geven, maar ik had veel moeite om in hem de saaie Britse kroonprins te herkennen. Misschien hadden een paar cosmetische flaporen geholpen?
Ik heb het sprookjeshuwelijk van prins Charles en Diana Spencer in 1981 op tv gezien. Als zovelen was ik een beetje verliefd op de beeldschone jonge bruid en had geen idee wat ze in die dertien jaar oudere droogstoppel zag. Mijn voorgevoel werd bewaarheid. In de jaren erna doken er steeds vaker tragische berichten op over scheuren in hun relatie. De scheiding in 1996 was dan ook voor niemand meer een verrassing.
Dat de Britse monarchie de eigen belangen vooropstelt en altijd probeert de schone schijn hoog te houden wordt ongenadig in beeld gebracht.
Het beeld dat de Britten en de rest van de wereld tegen die tijd van Diana hadden opgebouwd kon bijna niet positiever zijn. Menigeen zag in haar een lieve vrouw en zorgzame moeder die moest opboksen tegen de starre regels aan het hof, niet gesteund door haar overspelige echtgenoot en vijandige familie. Haar zorgzaamheid strekte zich uit tot de minder bedeelden, kansarme jeugd en de ernstig zieken. Zij gaf aan anderen de liefde en aandacht die zij van hun medeburgers moesten ontberen.
Al tijdens haar leven ontstond zo een beeld van een bijna heilige vrouw. Haar onverwachte en tragische dood sloeg in als een bom. Zij werd een onaantastbare engel in de ogen van het volk. Heel Groot-Brittannië liep uit voor haar begrafenisstoet. Het imago van de koninklijke familie en die van de pers liepen een flinke deuk op. Zij werden gezien als de indirecte en directe oorzaak van haar ongeluk.
© Netflix
In dit vijfde seizoen van de succesvolle serie The Crown worden deze en andere zwarte bladzijden uit de Britse koninklijke geschiedenis belicht. Diverse leden van de koninklijke familie blijken zich te misdragen, ook Diana zelf komt er niet altijd smetteloos uit naar voren. Dat de Britse monarchie de eigen belangen vooropstelt en altijd probeert de schone schijn hoog te houden wordt ongenadig in beeld gebracht. In flashbacks wordt getoond dat dit vroeger niet anders was.
Opvallend is dat Koningin Elizabeth II ook niet altijd vrijuit gaat. Ze gaat duidelijk gebukt onder de combinatie van haar koninklijke verplichtingen enerzijds en anderzijds huwelijksproblemen van haarzelf en die van haar kinderen. De manier waarop ze omgaat met diverse kleine en grote rampen geven een duidelijk beeld van de onmenselijk zware taak die zij draagt. Dat zij daarbij altijd haar ‘baan’ voorrang moet geven boven haar privéleven wordt niet door iedereen even goed begrepen en geaccepteerd. Slechts af en toe staat zij een glimp toe van de vrouw achter het masker.
De meningen over het waarheidsgehalte van de serie mogen verdeeld zijn, over de acteurs is niets dan goeds te melden.
De meningen over het waarheidsgehalte van de serie mogen verdeeld zijn, over de acteurs is niets dan goeds te melden. Vooral Imelda Staunton (Flesh and Blood (2020) is fenomenaal in haar rol als de koningin met de stalen ruggengraat. Ook Lesley Manville (Sherwood (2022)) als prinses Margaret en Jonathan Pryce (Tales from the Loop) als prins Philip zijn ijzersterk.
Voor mij bevestigde de serie dat Diana te jong en waarschijnlijk te naïef in dit huwelijk is gestapt. Charles had meer zelfbeheersing en volwassen mannelijkheid moeten betrachten. De conclusie is dat ook mensen van koninklijken bloede gewoon maar mensen zijn. Gezegend én vervloekt door geboren te zijn voor een taak die zij niet zelf hebben gekozen. De serie verdient een 8.5 door de constante kwaliteit van het script, het acteerwerk en de onberispelijke locaties.
Over de auteur, Conan Miller
Conan geeft het toe; hij is verslaafd. Verslaafd aan boeken, motorrijden, koken en het kijken naar films en tv-series. Hij verdient zijn geld met schrijven en vertalen. Na een bachelor Vertaler Engels is hij zich gaan verdiepen in geneeskunde als specialisme. Verder sport hij al zolang hij zich kan herinneren en is hij sinds zijn achtste bezig met verschillende vechtkunsten. Als hij tijd over heeft reist hij graag op twee wielen door Europa, samen met de liefde van zijn leven. Hij leeft zijn leven volgens het adagium “Mens sana in corpore sano”, ofwel: een gezonde geest in een gezond lichaam. Dat is hard werken, maar de beloning is er ook naar.
Meer recensies van Conan Miller
